miðvikudagur, júní 7

Nýr klukkleikur.

Þegar maður kynnist útlendingum finnst manni þeir hafa prófað svo margt sem er manni fjarlægt og ævintýralegt. Það fær mann oft til að finnast maður sjálfur hafi lifað einföldu og frábrotnu lífi. En þegar maður fer að hugsa sig um, þá eru þeir hlutir sem maður hefur gengið í gegnum og upplifað ekkert endilega svo ómerkilegir.

Í því tilefni langar mig að starta nýjum “Klukkleik”. Þar sem þeir fimm sem ég klukka eiga að finna fimm atvik/atriði sem þeim finnst standa upp úr af sinni æfi og hafa haft sem mest áhrif á sig. Síðan klukka þeir fimm aðra.

--------
Það sem mér finnst standa upp úr hvað varðar mína stuttu ævi og hefur haft mikil áhrif á mig eru:

1. Að alast upp í sveit.
Í sveitinni komst ég í mikla nánd við náttúruna og dýrin. Ég held einhvern vegin að ég fatti kannski aðeins betur hvernig náttúran og lífið virkar. Ég fór aldrei í leikskóla, en í staðin þvældist ég annað hvort með pabba heima í sveitinni eða með mömmum á hinum og þessum fundum hjá Framsókn, Kaupfélaginu eða Kvenfélaginu.

2. Göngurnar og hestamennskan.
Á hverju hausti frá ca.. 12 ára aldri fór ég upp í fjöllin að smala saman kindum eða hestum sem var á víð og dreif upp í algerlega óspilltri náttúrunni. Þar klifraði ég upp og niður brött gil og fjöll sem sjaldan höfðu göngustíga né handriði og oft var vont veður og lélegt skyggni á þessum árstíma. Varð maður því algerlega að treysta á eigin skynsemi og rökhugsun og þar sem ég var alltaf með hest með mér varð ég líka að læra að vinna með hestinum í þessum aðstæðum.


3. Skiptinemi til Sviss.
Sumarið sem ég varð 15 ára fór ég alein sem skiptinemi til Zurich í Sviss. Þar var ég hjá frekar klikkaðri fjölskyldu sem var með ofsadýrkun á Íslandi. Þar sem ég var mikið í hestamennsku á þeim tíma og var með stelpu sem var í einnig mikið á íslenskum hestum fór ég á allskonar námskeið og hestaferðir um allt Sviss. Mjög gaman en virkilega krefjandi að standa allt í einu alein á gelgjufótunum í ókunnulandi sem ég þekkti ekki eina manneskju og kunni aðeins grunnskólaensku. Held ég að sterkasta minningin mín úr þeirri ferð hafi verið þegar ég var ný komin á flugvöllinn í Zurich (sem var risa stór í augum sveitastelpu). Hafði ég þá týnt öllum Íslendingunum sem voru með mér í flugvélinni og stóð ég á svölum og leit yfir risa stóran sal fullan af algerlega ókunnu fólki sem ég hafði aldrei séð áður. Þetta var áður en farsímar komust í almenningsnotkun og ég hafði aðeins einu sinni áður farið til útlanda og þá var það með foreldrum mínum! Aldrei fyrr né síðar hefur mér fundist ég vera eins ein í heiminum og vissi að nú yrði ég algerlega að treysta á sjálfan mig. Þetta var alveg mögnuð tilfinning og merkilegt að ég hafi ekki bara panikað!


4. Au-pair í Danmörku.
Þegar ég var 18 ára vildi pabbi endilega að ég myndi læra að tala almennilega dönsku og reddaði hann mér því starfi sem barnapía upp í sveit á Jótlandi gegnum eitthvað fólk sem þekkti eitthvað fólk sem þekkti eitthvað fólk .....sem þekkti konu.
Þó Danmörk sem ekki talin fjarlæg Íslandi landfræðilega né menningarlega þá fékk ég þvílíkt menningarsjokk þegar ég komst loksins áfangastað þar úti. Eftir að hafa verið ein taugahrúga í ótta við að taka ranga lestir frá Kaupmannahöfn til Úlfborg tók á móti mér hrörlegasta og sóðalegast heimili sem ég hef nokkurntímann gegnið inn á. Þar voru börnin 6 mánaða stúlka og 3 ára drengur klædd í ullar larfa og það yngra var með taubleiu. Út um allt húsið voru ullargærur, maurar, mýs og önnur kvikindi. Hjónin voru svo alveg í stíl við húsið (sem var byggt sem fjós fyrir ca.. 100 árum!!!!).
Auðvitað ætlaði ég sko strax heim aftur því ég gæti aldrei búið inni á slíku heimili og ekki til að bæta ástandið réðust á mig 5 fjárhundar á sama tíma og hringdi heim til í pabba. Pabbi náði sem betur fer að róa mig niður og ákvað ég að taka þessari ferð sem áskorun á sjálfa mig. Bretti ég bara upp hendur og hóf að þrífa bæði hús og börn. Reyndar borðaði ég ekki í viku enda voru maurarnir, mýsnar, ullargærurnar ekki alveg lystarhvetjandi.
Hjónin reyndust svo vera indælis fólk sem vildi allt fyrir mig gera, og höfðu næga peninga til að veita mér hellings svigrúm til að kaupa hreinsiefni, meindýraeitur, mat úr loftþéttum umbúðum og annað sem mér datt í hug. Ég var á miklu leiti á þvælingi með mömmunni og passaði börnin á meðan hún var ýmist að sinna kindum sem danska ríkið lét ganga laust í skógræktinni eða þegar hún var með fjárhundasýningu á landbúnaðarsamkomum víða um Jótland.
Einnig rak hún gallerí ásamt öðrum konum úr sveitinni. Var ég mikið að hjálpa til og lærði þar allar gömlu aðferðirnar sem notaðar voru við að vinna úr ull. Sjá heimasíðu Lystbækgaard.


5. Nefndar og stjórnarstörf.
Á seinustu árum hef ég verið mjög virk í stjórnarstörfum hjá nemendafélögum innan háskólans. Þau félög eru Háskólakórinn, Homo – félag mannfræðinema og nú Röskva – samtök félagshyggjufólks við HÍ. Öll þessi störf hafa kennt mér enn betur að hlutirnir gerast ekki af sjálfum sér. Þar hef ég lært að vinna með fólki og koma hlutum í framkvæmd. Að mikilvægt er að vinna eftir eigin sannfæringu og ef maður leggur metnað og vinnu í hlutina þá getur maður náð þeim markmiðum sem maður ætlar sér.



Ég klukka: Söndru, Guðfinnu, Ásdísi, Tinnu Mjöll og Auði G.

2 Comments:

At 11:16, Anonymous Nafnlaus said...

Hæ hæ Erna, rosalega langt síðan ég hef farið inn á síðuna þína. En gaman að lesa það sem þú skrifar, þú ert svo fyndin og segir svo skemmtilega frá:) Mér finnst þú mjög hugrökk að hafa verið áfram hjá fjölskyldunni á Jótlandi, ég hefði pottþétt farið heim strax því ég er svo mikil gunga hehe.
Kveðja Solveig Björk og bumbukrílið;)

 
At 15:06, Blogger Erna María said...

takk fyrir komuna og hrósið :)

bið að heilsa litla krúttinu í bumbunni!

 

Skrifa ummæli

<< Home